< terug

“Als ik zin heb om uit eten te gaan, hoef ik maar te roepen en hup… we zijn weg!”

Na het overlijden van haar man, besloot Paula om te verhuizen naar een assistentiewoning.

“Mijn dochter Odette woont hier in het dorp en is ook vrijwilligster bij Zevenbronnen. Dan is de keuze snel gemaakt.”

Toch was het voor Paula geen evidente keuze. “Ik woonde op een uur rijden van Landen. Ik heb eigenlijk alles moeten achterlaten. Niet alleen mijn huis, maar ook mijn grote vriendenkring.”

Een nieuwe thuis

Maar na die grote sprong, overheerst nu wel een gevoel van warmte en comfort. “Onlangs ging ik met mijn dochter op cruise. Op het einde van de vakantie kreeg ik het gevoel: ‘Ik ga terug naar huis.’ Vanaf dat moment wist ik dat ik mijn nieuwe thuis had gevonden.”

Paula omarmt het zorgteam voor hun passie en inzet. “De verzorging krijgt een welverdiende tien op tien. Ze zijn altijd bereid om te helpen. Ik voel me hier veilig.” En daarnaast voelt ze zich ook zo vrij als een vogel. “Ik kan nog steeds gaan en staan waar ik wil. Als ik zin heb om uit eten te gaan, hoef ik maar te roepen en hup, we zijn weg!”

Pannenkoeken

Ondertussen heeft Paula een vriendschapsband opgebouwd met bewoners en personeel. “Als mijn nichtje pannenkoeken brengt, komt er al eens een andere bewoonster op bezoek. Niet voor mij, maar voor de pannenkoeken.(lacht) Elke ochtend trek ik eropuit en spring ik eens binnen bij een andere bewoonster. Intussen voel ik me helemaal thuis. Ik ben echt op mijn gemak hier.”

DE ASSISTENTIEWONINGEN ZELF EENS ONTDEKKEN?

Dat kan! Kom vrijblijvend langs en ontdek zelf de rust, het comfort en de gemoedelijkheid.